Ба гузориши хабаргузории Абно, Пешвои Муаззами Инқилоби Исломӣ субҳи имрӯз дар дидори ҳазорон нафар аз занону духтарони манотиқи мухталифи кишвар, Ҳазрати Фотимаи Заҳро (с)-ро дар ҳамаи арсаҳо як инсони аршии ороста ба волотарин хусусиёт хонданд ва бо табиини нигоҳи Ислом ба шаъну ҳуқуқи занон дар арсаи хона ва иҷтимоъ, бояду нобоядҳои рафтори мардон бо ҳамсарону занонро дар заминаҳои мухталиф ташреҳ карданд.
Ҳазрати Оятуллоҳ Хоманаӣ бо ишора ба фазоили беҳадду ҳасри бонуи ду олам дар «ибодат ва хушуъ, исор ва гузашт барои мардум, тобоварӣ дар сахтиҳо ва масоиб, дифои шуҷоъона аз ҳаққи мазлум, равшангарӣ ва табиини ҳақоиқ, фаҳм ва амали сиёсӣ, «хонадорӣ, ҳамсардорӣ ва фарзандпарварӣ», ҳузур дар ҳаводиси муҳимми таърихи садди Ислом» ва дигар арсаҳо, гуфтанд: Зани эронӣ алҳамдулиллоҳ аз чунин хуршеде, ки ба фармудаи Паёмбар (с), сарвари ҳамаи занони олам дар ҳамаи даврони таърих аст, улгу ва дарс мегирад ва дар ҷиҳати аҳдофи ӯ ҳаракат мекунад.
Ишон шаъни занон дар Исломро бисёр боло ва воло хонданд ва афзуданд: Таъбирҳои Қуръон дар бораи ҳувият ва шахсияти зан, олитарин ва мутараққитарин таъбирҳост.
Пешвои Инқилоб бо ишора ба оёти Қуръони карим дар бораи «нақши баробари зан ва мард дар ҳаёт ва таърихи башар ва имкони баробари рушди зан ва мард дар расидан ба камолоти маънавӣ ва олитарин мақомот», гуфтанд: Ҳамаи ин нуктаҳо бо бадфаҳмиҳои касоне, ки дин доранд аммо динро нашинохтаанд ва касоне, ки аз асос динро қабул надоранд, дар тазодд аст.
Ишон бо табиини мантиқи Қуръон дар заминаи ҳуқуқи занон дар ҷомеъа таъкид карданд: Дар Ислом дар фаъолиятҳои иҷтимоӣ, касбу кор, фаъолияти сиёсӣ, дастёбӣ ба бештари маносиби ҳукуматӣ ва дар арсаҳои дигар, зан бо мард ҳуқуқи баробаре дорад ва дар сулуки маънавӣ ва талош ва ҳаракати фардӣ ва умумӣ, заминаҳои пешрафти ӯ боз аст.
Маҳори кашишҳои бепоён ва мухарриби ҷинсӣ дар фарҳанги ғарбӣ, мутлақан мавриди таваҷҷуҳ нест
Ҳазрати Оятуллоҳ Хоманаӣ бо ишора ба ин ки фарҳанги мунҳатти ғарбӣ ва сармоядорӣ аз нигоҳи Ислом комилан мардуд аст, афзуданд: Дар Ислом барои ҳифзи шаъни занон ва маҳори хоҳишҳои бисёр қавӣ ва хатарноки ҷинсӣ, маҳдудиятҳо ва аҳкоме дар «иртиботи зан бо мард, пӯшиши зан ва мард, ҳиҷоби зан ва ташвиқ ба издивоҷ» вуҷуд дорад, ки комилан мунтамиқ бо табиъати зан ва маслиҳат ва ниёзҳои ҳақиқии ҷомеъа аст; дар ҳоле ки маҳори кашишҳои бепоён ва мухарриби ҷинсӣ дар фарҳанги ғарбӣ, мутлақан мавриди таваҷҷуҳ нест.
Пешвои Инқилоб, зан ва мардро дар Ислом ду унсури муътадил бо муштаракоти фаровон ва бархе тафовутҳои ношӣ аз ҷисму табиат донистанд ва гуфтанд: Ин «ду унсури мукаммил» дар идораи ҷомеъаи башарӣ, идомаи насли башар, пешрафти тамаддун, таъмини ниёзҳои ҷомеъа ва идораи зиндагӣ нақшофарин ҳастанд.
Ишон дар раванди ин нақшофаринии ҳаётӣ, ташкили хонаводаро аз муҳимтарин корҳо баршумурданд ва афзуданд: Бар хилофи фаромӯшии ниҳоди хонавода дар фарҳанги ғалати ғарбӣ, дар Ислом барои «зан, мард ва фарзандон» ба унвони унсурҳои шаклдиҳандаи хонавода, ҳуқуқи мутақобил ва мушаххасе дида шудааст.
Your Comment