Ба гузориши хабаргузории Ахли Байт (а) — Абна — ҳоҷҷатул-ислом Сайид Ҷавод Нақавӣ, раиси Ташкилоти Бедории Уммати Мустафо дар Покистон дар навиштае таъкид кард: Оё агар як кишвари суннӣ ба таври ошкоро аз Фаластин пуштибонии низомӣ кунад, ин пуштибонӣ «ҳалол» ҳисоб мешавад, аммо агар ҳамин корро Эрон анҷом диҳад, ногаҳон ба «дастури кори фирқаӣ» табдил меёбад?
Матни ин навишта ба шарҳи зерин аст:
Ҷиноятҳо ва наслкушӣ дар Ғазза виҷдонҳои бедори ҷаҳонро такон додааст, аммо тааҷҷубовар аст, ки дар кишваре чун Покистон, он ҳам дар миёни қишрҳои мазҳабӣ, хомӯшии аҷиб ва сангине ҳукмфармост; хомӯшие, ки фақат муваққатӣ нест, балки бозтобе аз як рукуди фикрӣ ва иншиқоқи гуфтугӯист, ки ба ҷои ангехтани виҷдони ҷамъии уммати исломӣ, онро дар доми таассуботи фирқаӣ ва ҷуғрофиёӣ гирифтор кардааст.
Зулме, ки бар фаластиниҳо меравад, маҳдуд ба як воқеа ё лаҳзаи хос нест. Аз моҳҳо пеш ҷасадҳои шаҳидон, бемористонҳои вайрон, кӯдакони ятим, падару модарони захмӣ ва маҳаллаҳои сӯхта қисме аз зиндагии рӯзмарраи мардуми Ғазза шудаанд.
Пас суол инҷост: Чаро акнун ногаҳон эҳсосоти ҷариҳадор шуда ва фатвоҳо содир мешавад? Агар ин эҳсосот воқеӣ ва барои мардуми Фаластин аст, чаро дар лаҳазоте, ки Ҳизбуллоҳ, Ҳамос ва Эрон дар баробари таҷовузоти Исроил муқовимат карданд, хабаре аз он набуд?
Дар он замон, бисёре аз маҳофили мазҳабӣ хомӯширо ихтиёр карданд. Тавҷеҳи ин хомӯшӣ он буд, ки «ин мавзӯъ ба Эрон марбут аст» ё «қисме аз сиёсати шиъамеҳвар» аст. Ин нигоҳ, муқовимати Фаластинро дар чорчӯбаҳои фирқаӣ маҳсур кард ва яке аз муҳимтарин ва муқаддастарин масоили уммати исломиро қурбонии ривоятҳои тафриқаафкан сохт.
Ин хомӯшӣ, тасодуфӣ нест; балки натиҷаи як таблиғоти ҳисобшуда аст, бо ҳадафи тавсиъаи тафриқаи фирқаӣ дар уммат. Вақте як ҳаракати муқовиматӣ фақат ба далели он ки аз сӯи кишвар ё мазҳаби хос пуштибонӣ мешавад, шубҳанок қаламидод шавад, ин дар воқеъ тақвияти ривояти золимист.
Оё агар як кишвари суннӣ ба таври ошкоро аз Фаластин пуштибонии низомӣ кунад, ин пуштибонӣ «ҳалол» ҳисоб мешавад, аммо агар ҳамин корро Эрон анҷом диҳад, ногаҳон ба «дастури кори фирқаӣ» табдил меёбад? Оё мо ҳақ дорем фақат дар сурате алайҳи зулм мавзеъ бигирем, ки он мавзеъ бо ҳувияти фирқаии мо мутобиқат дошта бошад?
Ин тарзи фикр бисёр хатарнок аст. На фақат пуштибониро аз мардуми Фаластин маҳдуд мекунад, балки умматро аз усул ба сӯи ҳувиятгароӣ савқ медиҳад. Агар воқеан масъалаи Фаластин масъалаи уммат аст, пас пуштибонӣ аз он бояд шомили ҳар фард, давлат ё гурӯҳе бошад, ки бо ихлос дар канори мазлум истодааст, бидуни дарназардошти пешзминаи сиёсӣ ё мазҳабии он.
Воқеият ин аст, ки Эрон, бо вуҷуди заминаҳои сиёсӣ ва мазҳабии хосаш, аз содиқтарин ва мухлистарин пуштибонҳои муқовимати мусаллаҳонаи Фаластин будааст. Агар фақат ба далели шиъа будани он кишвар пуштибониҳояшро рад кунем, ин хилофи адолат ва мантиқ аст. Чунин нигоҳе на фақат барои фаластиниҳо зиёновар аст, балки ваҳдати ҷаҳони Исломро низ осеб мерасонад.
Пуштибонӣ аз муқовимати Фаластин, вазифаи усулист, ки набояд машрут ба ин бошад, ки чӣ касе дар ин роҳ истодааст. Ҳангоме ки Эрон ё гурӯҳҳои ҳампаймони он чун Ҳизбуллоҳ ё Ҳамос вориди майдон мешаванд, меъёри мо барои пуштибонӣ ё мухолифат набояд фақат маслак бошад, балки бояд ин бошад, ки оё онҳо дар канори мазлум истодаанд ё на.
Тақсими фирқаӣ фақат ба Фаластин осеб намерасонад, балки иттиҳоди умматро низ нобуд мекунад. Агар муқовиматро фақат бар асоси ин ки чӣ касе онро пеш мебарад, бипазирем ё рад кунем, ба сӯи интихобгароӣ дар адолат меравем. Ин яъне мо усул, адолат ва пуштибониро аз мазлум дар қолаби афрод, кишварҳо ва мазоҳиб қазоват мекунем.
Фақат замоне садои эътироз баланд мешавад, ки тасвирҳои даҳшатнок дар шабакаҳои иҷтимоӣ мунташир шуда ё расонаҳои арабӣ ноилоҷ шаванд ҳақоиқро бозтоб диҳанд. Аммо вақте муқовимат дар майдони набард ҷараён дорад, вақте хун ҷорӣ аст, ва душман посух мегирад, мо хомӯш мекунем, ё онро дастури кори Эрон меномем ва рад мекунад.
Ин низ навъе асири фикрист. Телеи зеҳнӣ, ки умматро ончунон даргири худ карда, ки дар ҷанги худаш, бетараф ва гоҳе ҳатто мухолиф шудааст.
Акнун беш аз ҳар замони дигар зарур аст, ки уммати исломӣ, масъалаи Фаластинро аз зовияҳои фақат мазҳабӣ ё ҷуғрофиёӣ набинанд. Фаластин як масъалаи инсонӣ, ахлоқӣ ва усулист. Ҳар касе, аз ҳар мазҳаб ё миллият, агар содиқона дар канори мазлум биистад, сазовори пуштибонист.
Ҳамон тавре ки Ислом маҳдуд ба нажод, қавм ё забони хос нест, пуштибонӣ аз мазлум низ набояд маҳдуд ба марзбандиҳои фирқаӣ бошад. Агар мавзеи як кишвар ё гурӯҳро фақат бар асоси ҳувияти динии он рад кунем, худамон дучори ҳамон таассубе шудаем, ки Ислом моро аз он боздоштааст.
Парчами Фаластин набояд фақат баҳонае барои эҳсосоти зудгузар ё эътирозҳои лаҳзаӣ бошад, балки бояд рамзи мавзеъгирии усулӣ, истиқлоли фикрӣ ва ваҳдати уммат бошад. Ин парчамро набояд ба ҳеҷ дастури кор, ниёбат ё мазҳаби хос баст, балки бояд онро нишонае аз муқовимат дар баробари зулм ва сарбаландии ҳақ донист.
То замоне ки уммат ин усули бунёдӣро дарк накунад, на метавонад ба Фаластин инсоф диҳад, ва на ба худаш.
342/
Your Comment