Сафар аз дуриҳо, барои дидори наздик
Дар гӯшае аз саҳни Ҷомеи Разавӣ, бо марди миёнсоле ҳамсӯҳбат мешавам, ки чеҳрааш аз хастагӣ ва шодии зиёрат омехта аст. Номаш Ҳоҷ Алӣ аст, аз Дезфул, ва мегӯяд: «Мо шаби пеш аз таваллуд ҳаракат кардем. 17 соат дар роҳ будем. Бо хонавода ва ду набераам омадам. Ҳар сол барои таваллуди Оқо меоям, аммо имсол ҳавои хосе дорад. Гӯё ҳама дилҳо барои як чиз метапанд.»
Дар канораш, ҳамсараш бо чашмони пуроб дуо мехонад. Аз ӯ мепурсам, ки чӣ дуое кардааст? Механдад ва мегӯяд: «Барои саломатии ҳама фарзандонам дуо кардам; ва барои он ки Имом Ризо шафеъи мо бошад.»
Аз Ҳирот то Машҳад; ишқи муштарак
Чанд қадам он тараф, ҷавоне бо лаҳҷаи ширини форсии дарӣ ба назар мерасад. Худашро Абдулхолиқ муаррифӣ мекунад, аз Ҳироти Афғонистон аст. Мегӯяд: «Бори аввал нест, ки ба Машҳад меоям. Аммо таваллуди Имом Ризо ҳисси дигаре дорад. Аз як ҳафта пеш роҳ афтодем. Падару модару хоҳаронам ҳам ҳамроҳам буданд. Вақте инҷо меоям, ҳис мекунам хонаи худам аст.»
Аз ӯ дар бораи сафараш мепурсам. Бо табассум ҷавоб медиҳад: «Роҳ дур аст, аммо шавқи зиёрат ҳама сахтиҳоро осон мекунад. Мо дар Афғонистон ҳам Имом Ризоро хеле дӯст медорем. Бисёриҳо орзу доранд як бор ба Машҳад биёянд.»
Шабзиндадории дар саҳнҳо; маънавияти беохир
Дар саҳни Инқилоб, гурӯҳе аз ҷавонон нишастаанд ва мадҳия гӯш медиҳанд. Яке аз онҳо, Муҳаммад аз Ардабил, мегӯяд: «Аз дирӯз инҷоем. Аслан хобамон набурд. Ҳаяҷон ва шавқ зиёд буд. Бо дӯстонам қарор гузоштем имсол рӯзи таваллуд инҷо бошем. Дуо кардем ва мадҳия шунидем. Гӯё замон инҷо намегузарад.»
Дӯсташ, Алӣ, идома медиҳад: «Ҳар бор ки ба ҳарам меоям, ором мегирам. Аммо таваллуди Имом Ризо фарқ мекунад. Ҳама гӯё бо ҳам бародар шудаанд. Ҳеҷ кас бегона нест.»
Ақвоми мухталиф, як дил ва яксадо
Дар масир ба сӯи рувоқи Имом Хумайнӣ (р), хонаводае курдзабонро мебинам. Падари хонавода мегӯяд: «Мо аз Санандаҷ омадем. Ҳар сол яке аз муносибатҳои муҳимро барои зиёрат интихоб мекунем. Духтаронам шавқи зиёде доштанд, ки рӯзи таваллуди Имом Ризо инҷо бошанд.»
Духтари хурдтар, ки номаш Нозанин аст, бо шавқ мегӯяд: «Аз вақте расидем, дуо кардам, ки падарам ҳамеша солим бошад ва Имом Ризо ба мо кумак кунад.»
Зане туркзабон аз Табриз низ, дар ҳоле ки парчами кӯчаке аз ҳарам дар даст дорад, мегӯяд: «Инҷо ҳама як дил ҳастанд. Забон муҳим нест. Мо ҳама меҳмони Имом Ризоем.»
Зоирон аз кишварҳои дигар; сафирони ишқи Разавӣ
Дар бахше аз ҳарам, гурӯҳе аз зоирон бо либосҳои суннатии покистонӣ дида мешаванд. Яке аз онҳо ба номи Фотима, дар бораи сафарашон тавзеҳ медиҳад: «Мо ҳар сол талош мекунем барои таваллуди Имом Ризо ба Машҳад биёем. Падарам мегӯяд Имом Ризо паноҳи ҳама мусалмонон аст. Инҷо эҳсоси амният ва ишқ дорем.»
Аз муҳоҷирони ироқӣ низ чанд нафарро мебинам; Аҳмад, донишҷӯи аз Наҷаф, мегӯяд: «Барои мо эронӣ ва ироқӣ фарқ надорад. Ишқ ба Аҳли Байт ҳамаи моро ба ҳам наздик кардааст. Умедворам ин дӯстӣ ва бародарӣ ҳамеша бимонад.»
Хидматрасонии ҷиҳодӣ дар рӯзи таваллуд
Дар канори ин шӯри маънавӣ, хидматгузорони Остонаи Қудс ва нирӯҳои мардумӣ бо либосҳои сабзу сафед дар ҳоли хидматрасонӣ ҳастанд. Яке аз хидматгузорон, ҷаноби Шарифӣ, мегӯяд: «Имсол беш аз як миллион зоир дорем. Ҳама талош мекунем беҳтарин хидматҳоро пешкаш диҳем. Аз тақсими ғизои муборак то раҳнамоии зоирон. Ҳузури зоирон аз кишварҳои ҳамсоя, ҳавои байналмилалӣ ба ҳарам додааст.»
Дар гӯшае, гурӯҳе аз наврасони дӯстдошта дар ҳоли ҷамъоварии партов ва хидматрасонӣ ба солмандон ҳастанд. Яке аз онҳо ба номи Амир, мегӯяд: «Хидмат ба зоирон Имом Ризо ифтихори бузург аст. Ҳар сол дӯстдошта мешавам. Инҷо дарси муҳаббат, ҳамдилӣ ва инсонияти мегирем.»
Суфраҳои меҳрубонӣ ва назрҳои таваллуд
Дар хиёбонҳои мунтаҳӣ ба ҳарам, суфраҳои назрӣ пур аз ғизо ва шарбат ба чашм мехӯрад. Садои шодии кӯдакон ва бӯи ғизо дар фазо печидааст. Ҷаноби Каримӣ, тақсимкунандаи назр, изҳор мекунад: «Ин камтарин корест, ки метавонем анҷом диҳем. Ҳар сол барои саломатии хонавода ва рафъи мушкилоти мардум назр мекунем.»
Модаре, ки ҳамроҳи се фарзандаш истодааст, илова мекунад: «Фарзандонам аз дирӯз хушҳоланд. Мегӯянд Имом Ризо барояшон тӯҳфа мефиристад. Инҷо ҳама чиз ранг ва бӯи муҳаббат дорад.»
Лаҳзаҳои ноби дуо ва ашкҳои шавқ
Дар рувоқи Имом Хумайнӣ (р), ҷамъе аз зоирон ором гиря мекунанд; баъзе дуо мехонанд, баъзе бо чашмони баста ба зиёратгоҳ чашм дӯхтаанд. Хонуми ҷавоне ба номи Самира мегӯяд: «Барои ҳама дуо кардам. Хусусан барои сулҳ, саломатӣ ва рафъи гирифтории мардум. Ҳис мекунам Имом Ризо садои моро мешунавад.»
Пирмарде аз аҳолии Гургон низ мегӯяд: «Солҳост ошиқона ба ҳарам меоям. Ҳар бор аз Худо хостаам фарзандонамро солим нигаҳ дорад. Инҷо ҳеҷ кас эҳсоси ғарибӣ намекунад.»
Иди таваллуд; иди ҳамдилӣ исломӣ
Имрӯз, Ҳарами Имом Ризо (а) таҷаллигоҳи ваҳдати мусалмонон аст. Аз ақвоми мухталиф, турк, курд, балуч, араб, форс ва лур то зоирон аз Афғонистон, Ироқ, Покистон ва ҳатто кишварҳои дигар омадаанд. Ҳама бо як ҳадаф: арзи табрик ва зиёрати Остонаи муқаддаси Имоми меҳрубонӣ.
Дар ин рӯзи пуршукӯҳ, як чиз муштарак дар дили ҳама ҳаст: эҳсоси сабукӣ, оромӣ ва умед.
Ҳама аз Имом Ризо (а) хостаанд, ки шафеъашон бошад, дуояшонро мустаҷоб кунад ва раҳматашро бар сарзаминашон ҷорӣ созад.
Имрӯз, Машҳад ва Ҳарами Имом Ризо, мизбони миллионҳо дили ошиқ буд; дилҳое, ки дур аз ҳар марзу забон, бо меҳр гирд омада буданд, то номи Имоми меҳрубонӣро бар забон ҷорӣ кунанд ва иди таваллудашро ҷашн бигиранд.
Your Comment